poniedziałek, 31 stycznia 2011

Torcik dla mojej Mamy

W końcu barwniki spożywcze, które dostałam od Asi doczekały się debiutu. To moja pierwsza próba z nimi więc ośmieliłam się użyć ich do barwienia na razie tylko dodatków (czerwone gwiazdki). Fajnie się ich używa, jeszcze raz dzięki Asiu ;) Ale taka moja refleksja na temat robienia masy plastycznej do tortów w ciąży: ciężko, ciężko, ciężko. Urabianie tej masy to kurcze mega wysiłek, myślałam że pęknę jak ją wyrabiałam. Szacunek dla wszystkich "kucharek", toż to trzeba niezłą krzepe mieć ;)

P.S. Skusiłam sie dzisiaj na obejrzenie "Hotel Zacisze". Nie umiem zbytnio określić czy lubię czy nie lubię ten serial, ale śmiałam się jak głupia.
pozdrawiam was cieplutko :)

czwartek, 27 stycznia 2011

nowy gatunek ;)

Wczoraj tłumaczyłam synkowi, że muszę uciąć łodyżki kwiatowe bo już uschły. Bardzo go to zasmuciło i jakoś nie mógł zrozumieć czemu tak okaleczam te piękne roślinki. Dzisiaj rano spotkała mnie jednak miła niespodzianka. Synuś powitał mnie mówiąc: Masz już piękny nowy kwiat.cieszesz się?

A jak, jasne że się cieszę ;) Który hodowca może się poszczycić kwiatem gatunku Hot Weels, proszę Państwa no który ;))))

niedziela, 23 stycznia 2011

pyszne witaminy w środku zimy i hiacynty gigant

 Podczas poszukiwań witamin po straganach aż mnie głowa boli od wyboru ;) Co tu jeść by nie zniknąć. Banany i jabłka już nam bokiem wychodzą. Teraz mamy nowy zestaw, tak jak na zdjęciu. Całkiem dobry muszę przyznać. Oprócz dawki witamin zawiera w bonusie solidna porcję opryskiwaczy. No moi kochani po takiej diecie to na pewno urośniemy duuuuzi ;)
Co do "dużości", na moim oknie wyrosły hiacynty giganty. Co roku je kupuje, co by przyspieszyć wiosnę, ale nigdy jeszcze nie urosły mi do połowy okna. Widocznie moje egzemplarze prosto z netto (za niecałe 3 pln) również otrzymały solidna porcję opryskiwaczy ;)

piątek, 21 stycznia 2011

sobota, 15 stycznia 2011

Prosze Szanownej Pani przecież ciąża to nie choroba

Tak się pięknie składa, że drugi trymestr już mi leci, powiem więcej to juz prawie połowa za mną. Ogólnie raz lepiej raz gorzej ale niestety książkowego zastrzyku energii w drugim trymestrze jeszcze nie dostałam. No i czekam sobie tak z dnia na dzień na ta werwę i pełnię sił...niestety nic. Wymioty wciąż mi wiernie towarzyszą i chyba pogodziłam się z myślą, że całą ciążę będą mi bliskim przyjacielem. Na nikim z rodziny nie robi już wrażenia to że nagle, ni stąd ni zowąd, znikam w toalecie, by wrócić po chwili z ulga na żołądku. Zresztą to dla mnie już normalka.

Z jednej strony mnie to cieszy bo naprawdę czuje, że jestem w ciąży i potem będę mogła potomnym opowiadać jak to ciężko było ;) Z drugiej strony jestem wciąż niezdolna do pracy zawodowej, co mnie trochę dołuje, bo wierzcie mi lub nie, ale naprawdę chciałabym wrócić do pracy jak tylko przejdą mi dolegliwości pierwszego trymestru. W pierwszej ciąży właśnie tak było, że pierwszy trymestr "ledwo przeżyłam" a potem dostałam książkowego zastrzyku energii i wróciłam do pracy. Było fajnie bo dobrze się czułam, brzuszek rósł i miałam prawdziwego powera. Chodziłam w pracy dumna jak paw, byłam piękna, energiczna  no i ten brzuszek. Stąd też miałam pewność, że teraz będzie podobnie. jak widać sprawdza się kolejna mądrość ciążowa: KAŻDA CIĄŻA INNA. Na szczęście wyniki mam dobre tylko strasznie męczy  mnie osłabienie. Potrafię trochę pochodzić i już nie mam siły. Na początku z tym walczyłam ale lekarz uświadomił mi, że hormony działają i widocznie taki mój urok. 

No dobra niech będzie i tak.
Dam radę.

Strasznie drażni mnie jednak ludzka niewyrozumiałość. Zwłaszcza kobieca. Bo facet to może mówić, że ciąża to nie choroba i nie ma co się użalać,  tylko brać do roboty. Oni mogą se dywagować ale i tak wiadomo, że g.... wiedzą i tak naprawdę wiedzieć nie będą. Co najwyżej jeśli mieli ciężarna w domu to być może doza wyrozumiałości się znajdzie. Nie rozumiem jednak kobiet, które były w ciąży i tego zrozumienia nie posiadają. Jedna z koleżanek powiedziała mi ostatnio, że mogłabym wrócić na chwilę do pracy bo co ja się tak będę w domu nudzić.

Dobra z chęcią wrócę tylko proszę zabrać ode mnie poniższe sytuację.

-Jadę autobusem rano do lekarza. Tłum niemiłosierny. W luźnej zimowej kurtce większego brzucha raczej nie widać, a nawet gdyby to i tak pewni nikt by mi nie ustapił. Stoję ściśnięta jak sardynka. Jadę, jadę, jadę. Nagle w ciągu chwili pojawiają mi się mroczki przed oczami. Mówię sobie: dasz radę, dziewczyno dasz radę. Ale nogi mi zaczynają mięknąć i gdy tylko otwierają się drzwi wysiadam. Na szczęście jest ławka na przestanku. Siadam i wdycham rześkie powietrze. Podjeżdża następny autobus i następny. Wszystkie zapchane. Czekam dalej. W końcu podjeżdża w miarę luźny. No to wsiadam i jadę dalej. Ale dobre dwadzieścia minut posiedziałam. Dodam, że byłam po pełnowartościowym śniadaniu.

-Początek jak wyżej ale w momencie gdy już ledwo stoję na nogach i otwierają się drzwi ktoś wysiada i zwalnia się miejsce. Szybko je zajmuję, powoli oddycham i robi mi się lepiej. Wtedy widzę milion babć naokoło. Wszystkie patrzą na mnie. Jest mi mega głupio ale jeśli wstanę to prawdopodobnie zemdleje. By uniknąć kłującego wzroku patrzę w okno. Po chwili słyszę bardzo obraźliwy komentarz w swoim kierunku. Chciałabym coś powiedzieć ale przecież nie będę się tłumaczyć. Siedzę dalej. Na szczęście przystanek dalej wysiadam. Niestety wykańcza mnie kac moralny, bo ja młoda powinnam mieć siłę.

-Spacerujemy w weekend z dzieckiem po parku. Wiadomo dużo ludzi, dużo drzew, zero toalet. Jest fajnie ale z minuty na minutę mam coraz większe mdłości. Mówię: nie dam rady muszę zwymiotować. Szybko szukamy ustronnego miejsca co by ludzi nie gorszyć. Zaszywam się za jakimś drzewem i pozwalam hormonom robić co swoje. Wychodzę z ulgą i myślą jak ten mały aniołek mnie od środka wykańcza. I wtedy jakieś starsze małżeństwo mówi do siebie, ale tak aby słyszało całe otocznie: ZABALOWAŁA A TERAZ SCENY PRZY DZIECKU ROBI. Zrobiło mi  się strasznie przykro. Dobrze, że maż i dziecko tego nie słyszeli.

Przykładów mogłoby być jeszcze kilka, ale ludzie dajcie spokój. 

Ciąża to nie choroba. To stan piękny ale jednak odmienny. U jednych pełen energii i siły a u innych to osłabienie, obrzęki i wymioty. Mam nadzieję, że starczy mi sił i optymizmu, bo na razie zapowiada się na to iż należę do szczęśliwców z drugiej grupy ;)

piątek, 14 stycznia 2011

szalone i mniejszalone dzieci

Ostatnio miałam okazje parę razy podejrzeć zachowanie mojego i innych dzieci w przedszkolu. Jestem zaskoczona tak wyraźnymi różnicami w charakterach i tak intensywnie rzucającymi się w oczy zgoła odmiennymi reakcjami na rożne zdarzenia. Oczywiście to żadne odkrycie bo każde dziecko inne jest ale patrząc na te 2-3 latki miałam czasem wrażenie że widzę dorosłych ludzi tylko w miniaturkach ;)

Na zajęciach z rysowania mój pierworodny dwadzieścia razy okrążył salę, czymś tam po drodze się pobawił, podszedł do stolika, skosztował kredki, dwa razy maznał po kartce i uciekł dalej. Pani Wychowawczyni skwitowała: jak nie chce to nie musi rysować, niech biega. UFFF bo były by chyba sceny gdybym mu kazała siedzieć i tworzyć dziecięce krajobrazy. Obok mnie siedział Czaruś z tatusiem. Chłopczyk spokojny, skupiony na rysowaniu, baaa nawet miał zdanie co do doboru barw. I tak patrząc na niego przypomniało mi się, że gdy przychodzę odebrać małego to widzę zwykle jak Czarus układa puzzle, rysuje albo kończy podwieczorek gdy inne dzieci już dawno o nim zapomniały. Taka myśl mi się nasunęła, że geny i wychowanie zrobiły tu swoje. Rodzice tego chłopca to ludzi z poważanym, wymagającym dużej wiedzy zawodem i raczej nigdy nie widziałam aby kiedykolwiek poniosły ich jakiekolwiek emocje. I wiadomo po kim Czaruś ma ten stoicki spokój. I tak sobie jeszcze pomyślałam, że dobrze iż świat tak nas skonstruował, że rację bytu maja i tacy i tacy i jeszcze inni ;))) Ktoś w końcu musi nas leczyć, bronic w sądzie a kto inny kopać piłkę.

Druga taka rzecz, która mi sie przypomina jak myślę o różnicach w charakterach to to, jak ważnę jest aby dziecko trafiło na mądrą opiekunkę czy wychowawczynię. Pamiętam, że gdy ja byłam w przedszkolu to Panie nie były tak wyrozumiałe jak teraz. Miałam w grupie chłopca, który ciągle stał za kare w koncie. A karany był za bieganie i zbyt głośne zabawy. Oczywiście pamięć może mnie zawodzić ale wydaje mi się, że on nie był niegrzeczny, nie bil dzieci i nie był głośny specjalnie. Po prostu miał dużo energii i niestety zamiast wytłumaczyć mu, że można czasem tez na spokoju się pobawić od razu siup do konta. Zresztą mam wrażenie, że wtedy to w ogóle zgodnie z przysłowiem dzieci głosu nie miały. Sama pamiętam jak w zerówce koleżanka zbiła jakąś tam porcelanowa figurkę i powiedział, że to ja, a Pani wiadomo nawet nie dała mi dojść do głosu i do konta. To wspomnienie to chyba moje pierwsze wspomnienie z niesprawiedliwości ludzkiej ;)))


Ach, dobrze że mój synek trafił na dobre Panie, które podchodzą do dzieci indywidualnie i rozumieją, że do spokojniaka i nadaktywniaka czasem warto zagadać w całkiem rożny sposób.

czwartek, 13 stycznia 2011

smerfuj mamcia po książeczki

Jakiś czas temu postanowiłam odwiedzić miejsce bardzo przeze mnie lubiane ale niestety wyjątkowo zaniedbane: BIBLIOTEKĘ. Czemu ja właściwie tam nie chodzę? Bo mam za blisko, bo już nie chodzę do szkoły, bo mi się nie chce...? Trudno stwierdzić ale myślę, że ja chyba zapomniałam o takim obiekcie. Zwykle odwiedzam empik i z językiem na wierzchu podziwiam fajne książki dla siebie, na które niestety mnie nie stać. A już nie powiem o książkach dla dzieci, bo te nie dość że fajne to jeszcze te ilustracje, ta mnogość tytułów. Oczywiście dobre wydanie = niedobra cena :( Nie powiem, czasem coś kupię. Tylko że ja bym chciała je chłonąć w dużych ilościach. Podobnie chciałabym dziecku czytać rożne książki ale przecież nie wykupie wszystkich.  

Tak więc ostatnio, całkiem przypadkiem, trafiłam do biblioteki. Pięknej, odnowionej, piętrowej. Sunęłam wśród półek z książkami i podziwiałam stare egzemplarze, łapałam zapach starodruków a wzrokiem chłonęłam otoczenie. Tysiące książek, studenci i kilka zagubionych, jak ja owieczek. Ostatnio to chyba na studiach tu gościłam, sto lat temu. 

Gdy już zwiedziłam wszystkie działy nagle przeraziłam mnie myśl: co tu wypożyczyć, co tu wybrać. Może literatura angielska, a może jakiś poradnik? Matko, taki wybór książek a ja przyszłam nieprzygotowana. Przed wejściem tu miałam milion tytułów, które chciałabym przeczytać, ale teraz jakby wszystko wyparowało. Gonitwa myśli: myśl-tytuł, myśl-autor, myśl myśl myśl...NIC. Ostatni raz przyszłam nieprzygotowana.

Już miałam wychodzić, gdy zauważyłam mały drogowskaz z napisem "kącik najmłodszych". Skusiłam się i zajrzałam. Moim oczom ukazało się kilka regałów wypchanych po brzegi kolorowymi książeczkami i mały plac zabaw dla dzieci. Zrobiłam szybki "tył zwrot" i z zapytaniem  do Pani czy te książki to tylko na miejscu czy może do domu można wypożyczać? Odpowiedź: można na miesiąc. 
I wtedy dotarło do mnie jak mało zaradna matka ze mnie. Marzę o kupowaniu dla dziecka a mogę mieć za darmo taki wybór (na miesiąc;)). Znalazłam pięknie wydane książki o Bożym Narodzeniu, taki jak miałam zamiar kupić małemu przed Wigilia, ale niestety cena zabarykadowała chęci. No ale już po Świętach.
Wzięłam kilka książek o smerfach. Mamy w domu kilka figurek  i czasem się nimi bawimy, ale synek nigdy nie widział żadnej bajki o smerfach. Poznał więc wioskę z kart książki. Teraz już mi mówi co ja mam mu tam wypożyczyć. Nawet zaplanował, że pójdzie tam ze mną i sam sobie coś wybierze. Jest fajnie, bo nigdy bym nie pomyślała, ze mój nadruchliwy prawie trzylatek będzie chciał ze mną iść do biblioteki.

Oczywiście to o czym tu pisze to pewnie dla większości żadne odkrycie ale ja przyznam dopiero teraz wpadłam, że mogę dziecku wypożyczać fajne kolorowe książeczki.

No to będziemy teraz smerfować do  biblioteki    ;)


P.S.
Przy wypożyczaniu okazało się że mam do zapłacenia karę: 1 zł. Za przetrzymanie o parę dni za długo książki Agaty Christie w 2006 roku  ;) oczywiście dług uregulowałam.
Wygląda na to, że ostatni raz byłam tam właśnie w 2006 roku

wtorek, 11 stycznia 2011

szyciowo

Po czterech miesiącach zamiaru uszyłam worek przedszkolny dla syna. Zamiar nosiłam w sobie jak widać długo jednak gdy w zeszły weekend zobaczyłam dotychczasowy worek na piżamę miarka sie przebrała. Nie będę opisywać ale wstyd dla matki....mogłam kupić za 15 pln taki zwykły ale nieee...musiałam uszyć sama. Szkoda że dopiero teraz się do tego zabrałam. Ale przecież wszyscy wiemy jak to jest...jak się nie pali...
Mniejsza z tym, powracając uszyłam go z jakiejś starej koszuli. Wykonanie jest pewnie mało staranne ale nie mam maszyny a mistrzynią szycia nie jestem, stąd ta moja duma ;) Wybaczcie też mało staranne zdjęcie ale zostało zrobione o 7:10 gdy synuś z tatusiem czekali w drzwiach aby wyjść do przedszkola. Biedaki ubrane w kurtkach, czapkach...ale musiałam zrobić fotkę ;)

Tak jak pisałam mistrzynią szycia nie jestem ale postanowiłam wziąć udział w zabawie Marysi. Przypuszczam, iż większość projektów będzie szyciowa a ja liczę na to iż dam radę. Zapowiada się ciekawie. Pierwszy projekt na styczeń już zaklepany. Zobaczymy jak mi pójdzie.

Wczoraj była u nas piękna pogoda. Czyste niebo i piękne słońce. Gdyby nie zerkać w dół pomyślałabym, że to najprawdziwsza wiosna. Ja jestem typem bardzo zimolubnym ale nie ukrywam, iż marzę już o zielonej trawce, spacerkach w bluzie...i takie tam ;)

sobota, 1 stycznia 2011

Ahoj...

Taki oto widok miałam jakąś godzinę temu za oknem. Gdyby wymazać ten stopniały,brudny śnieg i resztki petard na każdym rogu, pomyślałabym że to piękna wiosna nadchodzi. Zdjęcie całego krajobrazu byłoby brzydkie bo bardzo realistyczne a ja dzisiaj wole zostać w sferze marzeń. Tak, tak...cały dzień sobie myślę jaka to ja farciara jestem. Może brakuje mi trochę na koncie bankowym ale to nie ma znaczenia gdy otaczają mnie ludzie, których bardzo kocham. Poprzedni rok bardzo mnie doświadczył ale dzisiaj mogę śmiało stwierdzić: co nas nie zabije to nas wzmocni. Zwłaszcza gdy mamy bliskich, którzy o nas dbają i nie pozwalają abyśmy popadali w emocjonalna otchłań .
Życzę Wam abyście Wszyscy mieli kochające osoby wokół siebie.

A teraz ahoj...Nowy Rok czas zacząć ;)