sobota, 3 września 2011

Dzieci kochane


Na jednym łóżku trzylatek owinięty kołdrą po szyje, na drugim łóżku trzymiesięczniak tak pyzaty jak księżyc w pełni...oto mój widok sprzed chwili. Tak sobie siedzę i patrzę na nich i patrze i patrzę, i nadziwić się nie mogę że można kochać tak, że już bardziej nie można. Zastanawiam się też czy ten strach i ta miłość może mieć kiedyś koniec. Chyba nie może i to mnie przeraża.

Ostatnimi czasy, podczas prac domowych i podczas urlopu i w każdej innej chwili oddawałam się roli matki z prawdziwego zdarzenia. Ta rola pochłonęła mnie całkowicie i prawdziwie. Podoba mi się to bardzo...i zaskakuje. :) Do tego Bóg zasłał na mnie cierpliwość anielską ;)

A z rzeczy bardziej przyziemnych. Nic nie pisałam na blogu bo mi się nie chciało. Było wiele ciekawych chwil którymi miałam ochotę się z Wami podzielić ale po prostu niemoc straszna...niemoc okrutna. Podczytywałam Wasze blogi codziennie...komentarzy jednak zero...niemoc absolutna.

Mam nadzieje że moja aktywność internetowa się trochę poprawi. W każdym razie pozdrawiam Was gorąco.